ببین آقا ! کسی که خانه ی وجود ما را ساخته یک مخرج مشترک از ما گرفته

 

و بعد جلوی اسم تو یک مساوی گذاشته و نوشته " پِی وشالوده "

 

همان که اگر نباشد نه در به کار می آید نه پنجره ! نه گچ بری های ظریف

 

و نه کاشی کاری های الوان ، خانه با تو خانه ست ،

 

خانه با تکیه بر تو زانوهایش نمی لرزد و محکم می ایستد

 

تو همانی که اگر نباشد هر خرده طوفان و زلزله ای این کاشانه را ویرانه می کند

 

حالا که گوش می کنی بگذار برایت بگویم

 

از حکایت آنجا که من و تو کنار هم قرار می گیریم

 

آن جا که هر کدام سرجای خود می ایستیم

 

قوس های ناز دار معماری ایرانی را دیده ای ؟

 

آنجا که زیبایی و ایستایی همدیگر را در آغوش فشرده اند ؟

 

برای ساخت آنها بعضا باید یک نیمه را با یک پایه نگاه داشت

 

تا نیمه ی دوم قوس به او برسد اما زمانی که این نکاح منعقد شد

 

و دو جزئی که حتی از تحمل بار خود ناتوان بودند به وصال یکدیگر رسیدند

 

یک قوس واحد خواهند شد و بارهای گرانی را تحمل خواهد کرد

 

و ایستادگی را به کمال خواهد رساند

 

مقرنس و گره سازی و بالا و پایین خانه مان سرشار از این گلبوسه های من و توست

 

بیا و خانه ی مشترکمان را ببین همان که جزء جزءش بیننده

 

را به جشن زوجیت ما فرا می خواند و ضیافتی بدیع برگزار میکند

 

عقدی که خدا شاهد آن می شود و این پیوند را مبارک می خواند

 

و ملائک روی سرمان گل های یاسمن می ریزند

 

می دانی مرد ! تو همیشه ی این زندگی پی و اسکلت خانه ی مشترکمان خواهی بود

 

من نازک کاری ها و در و پنجره ی خانه

 

بیا قبول کنیم که من و تو بدون هم کم داریم ، معنا نداریم ،

 

تو بشو سد ِ نیروهای مزاحم خارجی ،

 

من می شوم امنیت و آسايش و آرامش و زیبایی ِخانه عادلانه نیست !؟